Adwent (adventus – przyjście) rozpoczyna NOWY ROK LITURGICZNY. Ma podwójny charakter, o czym bardzo często zapominamy: przygotowuje do świąt Bożego Narodzenia oraz kieruje naszą uwagę na oczekiwanie drugiego przyjścia Jezusa na końcu świata (paruzja). Z tych dwóch powodów okres adwentu jest czasem świętego i radosnego oczekiwania z nutą zadumy i pokuty. Adwent dzieli się na dwie części, które podkreślone są przez czytania, modlitwy, prefacje mszalne czy odpowiednie śpiewy: do 16 grudnia posiada akcent eschatologiczny, czyli drugiego przyjścia Chrystusa, natomiast od 17 grudnia bezpośrednio przygotowuje do pamiątki Narodzenia Pańskiego.

Adwent zawsze ma 4 niedziele, ale nie zawsze 4 tygodnie. Przypomina nam o tym wieniec adwentowy z 4 świecami lub inna dekoracja również z 4 świecami.

Wieniec adwentowy posiada przedchrześcijańskie, skandynawskie korzenie. Został przyjęty przez kościoły luterańskie i „ochrzczony” jako adwentowy świecznik. W Polsce wieniec adwentowy pojawił się dopiero po I wojnie światowej. Ustawia się go nie tylko w kościołach, ale i w domach, gdzie rodzina gromadzi się na wspólnej modlitwie.

Okrągły kształt wieńca adwentowego jest symbolem jedności i wieczności. Przypomina powtarzający się cykl pór roku i jest symbolem wieczności Boga i znakiem zwycięstwa Chrystusa. Natomiast zielone gałązki (świerkowe, sosnowe itp.) są symbolem wiecznego życia i znakiem nadziei: na świat ma przyjść Mesjasz, który pokona ciemność, zło i śmierć. Przypominają również wejście Jezusa do Jerozolimy, kiedy został przywitany zielonymi gałązkami i okrzyknięty Królem.

Cztery świece adwentowe symbolizują cztery niedziele adwentu i wskazują na najważniejsze etapy historii zbawienia. Zapalane kolejno w każdą niedzielę wskazują na upływ czasu, skracając czas oczekiwania na Boże Narodzenie.

„Świeca Proroka” (Świeca Nadziei) – zapalana w I niedzielę adwentu, symbolizuje proroków, którzy zapowiedzieli przyjście Mesjasza.

„Świeca Betlejem” (Świeca Pokoju) – zapalana w II niedzielę adwentu na pamiątkę miejsca, w którym narodził się Zbawiciel.

„Świeca Pasterzy” (Świeca Radości) – zapalana w III niedzielę adwentu przypomina pasterzy, którzy jako pierwsi ujrzeli Jezusa i ogłosili światu „radosną nowinę”. Niedziela ta nosi nazwę Gaudete („Radujcie się”), dlatego świeca ma radosny, różowy kolor.

„Świeca Aniołów” (Świeca Miłości) – zapalana w IV niedzielę adwentu symbolizuje aniołów, którzy objawili się pasterzom w grocie betlejemskiej, ogłaszając im narodziny Dzieciątka Jezus.

W ostatnich latach wprowadza się w kościołach tzw. lucenaria, które odprawiane są w soboty po zachodzie słońca. Kapłan po odśpiewaniu hymnu zapala kolejną świecę na wieńcu adwentowym. Łacińskie słowo lucenarium oznacza lampę.

Roraty to adwentowe msze ku czci Najświętszej Maryi Panny, które powinny być odprawiane wczesnym rankiem. Maryja jest Matką Jezusa która w szczególny sposób oczekiwała na przyjście Mesjasza. Nazwa "roraty" pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów "Rorate caeli desuper" - "Spuśćcie rosę niebiosa". Z tą mszą kojarzą się wszystkim dwa symbole: przyozdobiona świeca ustawiona przy obrazie Matki Bożej (roratka) oraz lampiony z którymi wszyscy, nie tylko dzieci, przychodzą do kościoła.

Kolorem adwentu jest fiolet, który różni się swym odcieniem od fioletu z okresu Wielkiego Postu. Jest jaśniejszy. Jako barwa powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni, które odpowiednio wyrażają to co duchowe z tym co cielesne. Połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie z tym co ludzkie. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu – tzw. Niedziela Radości (Gaudete). Obowiązuje wtedy różany kolor szat liturgicznych (kolor pośredni miedzy fioletem, a bielą, kolor nieba przed wschodem słońca), który wyraża przewagę światła. Zapowiada zbliżający się koniec bieżącego „fioletowego” okresu liturgicznego i przejście do świętowania Bożego Narodzenia.